بسیاری از ما به این نتیجه رسیده ایم که ساخت یک بازی با الهام از بازی یا بازی های دیگر هیچوقت موفقیت آمیز نخواهد شد و آخرش به شکست ختم می شود. اما استدیوی Vigil Games معجونی از ترکیب God of War و Prince of Persia ساخت که خلاف این عقیده عمل کرد و اتفاقاً به عنوانی محبوب بدل شد. این بازی داستان چهار سوار را روایت می کند که با هم برادرند و هر زمان که لازم باشد از آسمان برای کمک به زمین ارسال می شوند. 

هنوز دو سوار مانده اند! 

در شماره اول War عازم زمین شد و مسئول کنترل جنگی ویرانگر بین شیاطین و فرشته ها بود. او تلاش زیادی برای کنترل این آشوب به کار برد، اما در آخر موفقیت آنچنانی به دست نیاورد و جالب تر از همه اینکه به عنوان یکی از مقصرین این حوادث شناخته شد و حال یک مجرم محسوب می شود. شاید نام او با یک ناجی هماهنگ باشد و بتوان درک کرد که سوار جنگ برای کمک به زمین آمده بود، اما نظرتان در مورد یک پارادوکس بزرگ چیست؟ چه اتفاقی می افتد اگر مرگ باعث زندگی باشد؟ اینبار Death به زمین آمده و علاوه بر تلاش برای ایجاد آرامش یک هدف مهمتر نیز دارد. او قصد دارد بی گناهی برادر خود را ثابت کند و به همین دلیل به مناطق و سرزمین های گوناگونی سفر می کند و با دشمنان مختلفی روبرو می شود. 

 

روند پیشروی داستان نسبت به گذشته کمی تغییر کرده و بیشتر حس نقش آفرینی دارد. سازندگان حتی امکان انتخاب دیالوگ را به بازی افزوده اند تا حداقل ظاهر یک نقش آفرینی را برای آن دست و پا کنند. همان طور که از یک بازی با داستانی به این شکل انتظار داریم شخصیت های زیادی در بازی حضور دارند و نقش هرکدام از آنها نیز در داستان تعریف شده است و دیالوگ های مناسبی هم برایشان در نظر گرفته شده. البته در این بین شخصیت های کم استفاده ای همچون برادر Maker مونث هم وجود دارند و تنها چند بار جلوی تصویر می آیند و می روند. 

یکی از نکات جالب در رابطه با داستان بازی سنت شکنی آن در رابطه با فرشته مرگ است. همه ما فرشته مرگ را در افسانه های اروپایی به شکل یک نقاب دار رداپوش به خاطر داریم که اکثراً حرف نمی زند و مشخصه مهم او هم یک تیشه بزرگ است. اما مرگ Darksiders II تنها برخی از جزئیات را به همراه دارد و تغییرات زیادی کرده است. او حرف می زند و عجیب تر از آن در برخی موارد شوخی هم می کند! مثل فرشته های مرگ پیش از این همه کار را در عرضه یک چشم بر هم زدن انجام نمی دهد و برای انجامش تلاش می کند و ممکن است شکست بخورد. در رابطه با پوشش او هم در بخش مناسب صحبت خواهیم کرد. 

Game of the Death 

همانطور که اشاره شد گیم پلی بازی شباهت زیادی به GoW و PoP دارد، ولی با این حال هنوز هم لذت بخش است و اگر از طرفداران این سبک باشید از آن خسته نخواهید شد. لذتی که در عبور از موانع اینگونه بازی ها و حل معماهای محیطی آنها وجود دارد بسیار فراموش نشدنی است و کمتر کسانی هستند که این سبک را دوست نداشته باشند. هسته اصلی گیم پلی بازی بر مبنای عبور از موانع و رسیدن به ارتفاع های بلند از طریق راه های قرار داده شده است و این مراحل با ریتم بسیار خوبی از حالت آسان شروع کرده و در نهایت سخت شده و نیازمند سرعت عمل بیشتری می شوند. معماهای بازی تنوع خوبی دارند و در بیشتر موارد هدف شما باز کردن درب ها است که اکثراً از طریق انتقال یک گوی به محل خاص خود و یا پیدا کردن کلید در انجام پذیر است. 

 

علاوه بر مراحل پلتفورمینگ، مبارزات زیادی هم در بازی وجود دارند که می توان آنها را به دو دسته تقسیم نمود. بخش اول دشمنان ساده ای هستند که سر راه شما قرار می گیرند و مبارزه با آنها نیازمند استراتژی خاصی نیست و تقریباً با هر روشی که دوست داشته باشید می توانید از پسشان بر بیایید. بخش دوم مربوط به Bossهای بازی می شود که نمی توان به راحتی به آنها حمله کرد و همه چیز را از سر راه برداشت. برای مبارزه با این دشمنان باید تاکتیک خاصی را مد نظر بگیرید و به خوبی نقطه ضعف آنها را بشناسید. مثلاً برای شکست یک عنکبوت عظیم الجثه باید یک گوی را به سمت او پرتاب کنید تا تعادلش را از دست داده و سپس به او ضربه وارد کنید. اگر بخواهید روشی غیر از مورد گفته شده را در پیش بگیرید احتمالاً شاهد خالی شدن نوار Health خود خواهید بود. یکی از ویژگی هایی که در مبارزات بازی کاربرد بسیار زیادی دارد شیرجه است که هر زمان که نیاز به جاخالی دادن باشد باید از آن استفاده کنید، خصوصاً زمانی که دشمنان بزرگی ناگهان به سمت شما می دوند. از طریق مکانیزم این حرکت می توان به راحتی به پشت دشمن رسید و به او ضربه وارد کرد. 

البته یک ایراد در بخش مبارزات وجود دارد و آن هم هوش مصنوعی ساده دشمنان است؛ منظور این نیست که انجام بازی ساده یا سخت است، بحث قابل پیش بینی بودن و تکراری شدن روند مبارزات در برخی قسمت ها است که بهتر بود تنوع بیشتری به مبارزات داده می شد و برای مثال تعداد نقاط ضعف بیشتر شده و در عوض انجام مراحل سخت تر می شد تا توازن برقرار شود. دشمنان ساده نیز روند مشابهی دارند و هوش مصنوعی آنها تعریفی ندارد. 

پس از نابود کردن دشمنان و یا باز کردن صندوقچه های بازی امتیازات متنوعی دریافت می کنید که نتیجه جمع آوری این امتیازات افزایش درجه یا همان Level Up خواهد بود. نکته قابل توجه این است که این Level Up به صورت خودکار انجام می شود و خبری از انجام این کار به صورت دلخواه نیست. اما این امتیازات و آیتم ها تنها به افزایش درجه ختم نمی شوند و می توانید از منوی Inventory خود مرگ را شخصی سازی کنید! آیتم های زیادی همچون سلاح اولیه و ثانویه، سردوش، زره زانو بند و ... برای انتخاب وجود دارند که هرچه بیشتر جلو بروید با شکوه تر می شوند. همانطور که اشاره شد می توانید دو سلاح هم همراه خود داشته باشید که نوع انتخاب این اسلحه ها تاثیر زیادی بر چگونگی غلبه شما بر Bossهای بازی دارد، به همین خاطر سلاح های بازی در دو دسته کلی قابل بحث هستند. دسته اول به سلاح های سریع و کوچک مربوط می شود که برای مبارزه با دشمنان سریع کاربرد دارد. دسته دوم سلاح های سنگینی هستند که ضربات محکم تری وارد می کنند، ولی سرعت عملشان کندتر است و به شما بستگی دارد که در هر لحظه بخواهید از کدامیک استفاده کنید. 

 

Death Vision 

همچون گذشته سبک Cel-Shade بخش گرافیکی بازی را تحت کنترل دارد و با توجه به تغییر کلی رنگبندی بازی که از تم رنگ های گرم خود فاصله گرفته و با مرگ هماهنگ شده است، نمود بیشتری دارد و ملموس تر است. با وجود اینکه استفاده از تکنیک های Cel-Shade بیشتر به چشم می آید اما هنوز هم به جرات می توان گفت که بازی یک Cel-Shade تمام عیار نیست و بر روی مرز بین این تکنیک و طراحی های سه بعدی عادی حرکت می کند. 

همانطور که اشاره شد رنگ بندی های بازی کاملاً عوض شده اند و به تبعیت از رنگ پوست مرگ که به بنفش مایل است، تیره شده و گرایش زیادی به این رنگ دارد. البته محیط های روشن هم در بازی دیده می شود، ولی تعدادشان به قدری در برابر محیط های مرده کم است که گویی کلاً وجود ندارند. البته برخی این نوع رنگ بندر را دوست ندارند و معتقدند بازی خیلی دلگیر شده است. اما حقیقتش این است که محیط های روشن قبلی در کنار مرگ بیشتر خنده دار بودند و یک محیط دلگیر هنری بهتر از یک لوکیشن Fun است! اما در مجموع محیط های بازی از لحاظ هنری بسیار زیبا هستند و تا جایی که امکان داشته تنوع مناسبی نیز دارند. 

محیط های بازی با وجود اینکه طراحی هنری خوبی دارند اما در بخش فنی دارای ایراداتی می باشد. بخش نخست که مربوط به موتور خود بازی بوده و حتی کلیف بلزینسکی هم در Gears of War از پس آن بر نیامده، دیر لود شدن بافت های بازی است و به نظر می رسد این مشکل در نسخه موجود از Unreal Engine حل نشده باقی خواهد ماند. ایراد دوم سایه های بازی است که در مواردی حسابی توی ذوق می زنند و به طرز عجیبی دچار شکستگی می شوند. بخش بدتر آن است که با حرکت کردن زاویه دوربین، این سایه ها نیز به شکلی غیر طبیعی حرکت می کنند. 

طراحی مدل مرگ جزء موارد خوب بخش گرافیکی است و جدا از این بحث که مشخص است بر روی نمونه های Sketch او کار زیادی شده است، طراحی فنی این مدل نیز بسیار خوب به نظر می رسد و می توان آن را جزء برترین بخش های گرافیکی بازی دانست. طراحی مدل دیگر افراد نیز در سطح خوبی قرار دارد و در مجموع بخش مدل سازی شخصیت ها و دشمنان غیر انسان کار خود را به خوبی انجام داده است. 

 

صدای تاریکی 

نباید از یک عنوان مانند Darksiders II انتظار موسیقی هایی با ریتم های تند داشت، از این رو آهنگ های بازی به زیر صداهایی حماسی و ملایم محدود می شوند که منطقی هم به نظر می رسد. خوشبختانه آهنگساز کار بلدی بر روی این موسیقی ها کار کرده و نام او Jesper Kyd است. 

صداگذاری شخصیت مرگ توسط Michael Wincott انجام گرفته. بیشتر سابقه او به ایفای نقش در فیلم ها و سریال ها مربوط می شود، اما عناوینی همچون Halo 2 و Syndicate نیزدر کارنامه گیمی او دیده می شود. جدا از او سایر صداگذاران کار خود را به خوبی انجام داده اند و از آنجایی که از یک عنوان با ریشه های تاریخی و حماسی انتظار دیگری داریم، Darksiders II ما را نا امید نمی کند. البته همه کارها در حد فوق العاده نیستاند. اما مطمئن باشید با ارائه ای آماتور مواجه نیستیم. 

Darksiders II عنوانیست که اگر سبک آن را دوست بدارید، به آن علاقه مند خواهید شد. اما اگر یک عنوان اکشن محض را جستجو می کنید، عنوان های بهتری برای شما وجود دارد. ولی در هر صورت بهتر است این بازی را تجربه کنید، شاید شما با مرگ زندگی آفریدید!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: